Al ruim 45 jaar woont Wim (72) op Hernesseroord in Middelharnis. Wim maakte de nieuwbouw van Hernesseroord mee, zag bewoners komen en gaan, maar heeft nog altijd zijn eigen dagprogramma.
Wims autisme zorgt ervoor dat hij veranderingen moeilijker verwerkt. Misschien is het juist daarom wel zo fijn dat hij al zo lang op Hernesseroord in Middelharnis woont. Wim maakte de nieuwbouw van Hernesseroord mee, zag bewoners komen en gaan, maar hield al die tijd zoveel mogelijk zijn eigen ritme. “Overdag ga ik naar ’t Want voor de dagbesteding”, vertelt Wim. “Op dinsdag heb ik gym om en ik ga iedere avond op de hometrainer.” Waarom hij dat doet? Er komt een glimlach op Wims gezicht en hij wrijft veelzeggend over zijn buik.
Vast programma
Zijn programma staat redelijk vast: om de veertien dagen bowlen en elke woensdag paardrijden. In het weekend maakt hij steevast een rondje op de fiets. Om er even uit te zijn, om zijn hoofd leeg te maken en om een activiteit te hebben, want de weekenden zijn meestal rustig. Tenzij Wim een uitje naar zijn broer Ari heeft geregeld. “Dan belt hij me op en zegt: ‘Ik ben al lang niet meer in Oud Gastel geweest.’”, vertelt Ari. “Hier thuis heeft hij inmiddels ook zijn eigen ding. Meestal gaat hij even naar het dorp voor zijn boodschappen.”
Verzamelingen op zolder
Wim is de oudste thuis. Met zijn twee broers en zijn zus groeide hij op in Oud Gastel op de boerderij van zijn ouders. Een plek waar hij het prima naar zijn zin had. Ari: “Als hij thuiskwam, pakte hij zijn karretje en ging hij spullen verzamelen in het dorp. Mijn ouders waren op dat moment bezig met het bouwen van een nieuwe boerderij, dus had hij op de zolder van de oude boerderij alle ruimte voor zijn verzamelingen. Wim woonde thuis tot zijn achttiende. “Misschien had dat langer gekund, als we hadden geweten hoe we hem moesten voorbereiden op veranderingen. De dag nadat Wim achttien was geworden, moest hij namelijk naar de sociale werkplaats, maar Wim stond die ochtend gewoon weer klaar met zijn schooltas om naar school te gaan.” Er volgde een moeilijke periode. Wim woonde acht jaar in de psychiatrische instelling Vredenrust in Brabant. “Wat was dat een verschil met nu”, weet Ari. “Daar sliep hij op een zaal en als je op bezoek kwam, werd je in een apart kamertje gezet. Je kreeg nooit te zien waar hij precies woonde. Dat ging zo in die tijd.”
Veranderingen zonder stress
De zorg van nu is in niet meer te vergelijken met die jaren. Trots laat Wim zijn opgeruimde kamer zien met een grote kastenwand. Verzamelen vindt hij nog steeds leuk, maar hij heeft nu wel wat minder ruimte dan vroeger op de boerderij. “Ik vind het knap hoe ze dat hier doen”, zegt Ari. “Aan de ene kant gun ik Wim zijn verzamelingen, maar aan de andere kant kennen ze mijn broer wel goed genoeg om hem zonder stress spullen te laten opruimen. Zeker toen hij moest verhuizen naar een andere woning zag ik daar tegenop. Dat hebben ze hier echt goed aangepakt door Wim ruim van tevoren voor te bereiden op de verhuizing.”
Contact met familie
Wim kent zijn eigen dagprogramma. Hij gaat zijn eigen gang en als er iets is, kan hij bij zijn persoonlijk begeleider terecht. Ook met de familie is er veel contact. Ari woont in de buurt en is Wims bewindvoerder. Zijn zus woont in Groningen en zijn andere broer in Amerika, waarmee regelmatig wordt gebeld. “Je kunt zeggen tijd is voor de cliënten, maar ik vind contact met de families ook belangrijk. Wat er in de familie speelt heeft ook weer invloed op de cliënt”, aldus zijn begeleider.
(Foto: Wim te midden van zijn broer Ari en Hennie. Ze was 25 jaar lang persoonlijk begeleider van Wim en inmiddels gepensioneerd)
Lees verder
Vind een woning
Meld je aan
