“We werken sinds kort in koppels en dat werkt heel fijn."

Wendy werkt sinds vijf jaar als ambulant begeleider voor Eigenz (onderdeel van Zuidwester). “Maar ik noem het liever thuisondersteuning hoor. Begeleiding klinkt alsof je alles beter weet, terwijl het mooie van Eigenz is dat we náást onze cliënten staan en het sámen doen.” Zuidwester volgde Wendy op een ‘doorsnee’ werkdag.

“Ik wacht nog vijf minuten. Anders bel ik de volgende afspraak dat ik er eerder aankom.” Wendy, ambulant begeleider voor Eigenz, staat voor de deur van een portiekwoning in Rotterdam Schiebroek. Om 9 uur staat de driewekelijkse afspraak bij een jong gezin gepland, maar er wordt niet opengedaan.

De vader van de kinderen kent Wendy nog van de tijd dat hij intramuraal woonde bij Zuidwester. “Toen hij ervoor koos op zichzelf te gaan, vroeg hij of ik hem wilde begeleiden. Dat is belangrijk, dat vertrouwen. Zijn vriendin stond onder begeleiding van een andere organisatie. Dat hebben we in overleg overgenomen. Het streven is zo min mogelijk hulpverleners op een gezin te zetten.”

Dan komt er beweging achter de deur. Daniëlle (21) komt beneden met kinderwagen en twee honden. “Mijn vriend is naar de tandarts, dus ik moet het vanochtend allemaal alleen doen. Ik moet de honden nog uitlaten en hondenvoer kopen.”

Terug in de woning komt de laptop tevoorschijn. “Het werk is echt een stuk handiger sinds ik die heb”, zegt Wendy. “Hiervoor moest ik na een bezoek nog rapporten maken, nu doe ik dat met de cliënt erbij. Zo weten zij ook wat ik over hen opschrijf. Zo hoort het ook. Dat vind ik het mooie van Eigenz. We staan náást de cliënt en doen het sámen met de cliënt. Ik kan van alles vinden, maar het is hun leven. Wij moeten alleen doen wat goed is voor hen en zij moeten het gevoel hebben de regie over hun eigen leven te hebben.”
Na anderhalf uur is het bezoek afgerond. Regelmatig wordt er tussen twee afspraken door even koffie gedronken met een collega in de stad. “We werken sinds kort in koppels en dat werkt heel fijn. Samen krijg je veel meer voor elkaar, kun je sparren en vul je elkaar aan.”
Vandaag is er geen tussentijds koffiemomentje, dus is de auto Wendy’s kantoor. Even wat telefoontjes afhandelen. “In principe neem ik niet op als ik bij een cliënt ben.”

De auto wordt gestart. Adres twee is aan de beurt. Bij Lesley (25) thuis zijn net zijn moeder, zus en neefje op bezoek. “Weet je hoe Wendy in mijn telefoon staat?”, vraagt Lesley. “Als ‘Wendy de liefste’. Ik ken haar al vijf jaar en ze doet zoveel voor me.”

De honden worden geaaid, moeder en zus vertellen vrolijk hun verhalen aan ‘tante’ Wendy en ondertussen maakt Wendy op de laptop haar rapport op. “Ik wil van die bewindvoering af”, zegt Lesley. “Ik liever niet”, zegt Wendy eerlijk. “Dat kost mij te veel werk”, grapt ze nog even, om er meteen serieus aan toe te voegen: “Maar je weet ook hoe je bent hè. Je zou al je geld weggeven. Als je wilt, kunnen we wel kijken of er een andere bewindvoerder is met wie het beter klikt.”

De dag zit er bijna op. Nog even naar Vlaardingen om een jongen te helpen die zich voorbereidt op zijn examens. “Heel anders dan dit”, weet Wendy. “Deze afspraken zijn intensief, maar ze maken het werk leuk. Ik ben achttien jaar verpleegster geweest op de spoedeisende hulp. Dat werk kan ik inmiddels dromen. Hier kan ik nog zoveel leren. Niet in de laatste plaats over mezelf. Het liefst zou ik alles doen om mensen te helpen hun leven stabiel te houden. Grenzen stellen is dus mijn grote les.”