“Ze ondersteunen mij heel goed. Als ik ergens mee zit, bel ik op.”

Aan de rand van het centrum van Middelharnis staat de gezellige woning van Stanley Deekman. Hij woont zelfstandig en krijgt vijf uur per week begeleiding van Eigenz, onderdeel van Zuidwester. Samen met zijn vaste begeleider Lonneke Goosens geeft hij een inkijkje in zijn dagelijkse leven. 

Stanley vindt het maar saai, in deze tijden van corona. “Normaal werk ik vier keer per week van half tien tot twaalf in de kantine van Webego”, legt hij uit. “Nu verveel ik me vaak; dan ga ik maar even liggen. Ook luister ik af en toe naar muziek, trek ik wat onkruid uit de tuin of zit ik op het terras.” Hij wijst naar het geraamte van een ‘partytent’, die er wat gammel uitziet. Binnenkort krijg ik een nieuwe, dan kan ik hier goed in de schaduw zitten.” Dat Lonneke er nu is, is een uitzondering. “Er was de afgelopen maanden voornamelijk telefonisch contact. Al ben ik hier wel geweest om de klokken te verzetten toen de zomertijd inging. En vorige week heb ik zijn haar geknipt.” 

Broze gezondheid 
Stanley komt oorspronkelijk uit Suriname. Hij woonde daar bij opa en oma. “Zij hielden erg veel van mij”, zegt Stanley. Lonneke vertelt dat hij daar op zevenjarige leeftijd een hersenvliesontsteking opliep. “Het enige wat Stanley zich hiervan herinnert is dat hij prikken in zijn arm kreeg.” Sindsdien is hij zoals nu: een volwassen man met een leeftijd van zeven jaar en een verlamming aan zijn rechterkant. In 1971 verhuisde het gezin naar Nederland. Om de epilepsie – ook een gevolg van hersenvliesontsteking – onder controle te krijgen, verhuisde Stanley naar de Van den Berg Stichting in Noordwijk. “Daar had ik een heel goede dokter”, herinnert Stanley zich. 

Zelfstandig wonen 
“Gelukkig is de epilepsie nu goed onder controle”, vervolgt Lonneke. “We bouwen de medicijnen af. Stanley kan niet lezen en schrijven; ook heeft hij geen besef van tijd. Daarom weet hij ook niet precies wanneer hij bij Zuidwester is komen wonen. Hij startte op een groep op het terrein Hernesseroord, maar bleek al snel goed genoeg om zelfstandig te wonen.” Dat weet Stanley nog precies: “Dat was spannend. Ik kwam in een groep op de Ring waar ik leerde voor mijzelf te zorgen. Ik woonde ook jarenlang aan de Kastanjelaan, maar nu dus hier, gelukkig, want de buren zijn erg aardig!” 

Mjammie, pindasaus! 
Stanley leerde ook boodschappen doen en eten koken. Voor het coronavirus toesloeg, kwamen er soms vrienden eten. “Peter, Janneke en Daan, die ken ik van de Ring en via Lonneke. Lonneke eet dan mee, want ik kan goed voor vijf mensen koken. Allemaal vinden ze mijn pindasaus erg lekker, daar sta ik om bekend. Ook maak ik graag macaroni of gewoon aardappelen met groenten. Daarna was ik af.” Lonneke legt uit dat het afwassen en huishouden doen bij Stanley wat trager gaat vanwege zijn arm. “Daarom hebben we nu via de Wmo thuiszorg voor hem geregeld. Zo krijgt hij twee uur per week extra ondersteuning bij het schoonmaken.” 

Ondersteuning bij dagelijkse dingen 
Lonneke is niet de enige begeleider van Stanley. “Ik doe het samen met Astrid. Wij ondersteunen Stanley bij dagelijkse dingen. De ene keer open en verwerk ik met hem de post, de andere keer help ik hem in het contact met zijn huisarts en apotheek wanneer hij nieuwe medicatie nodig heeft voor zijn hooikoorts.” Ook betrekken beide begeleiders het netwerk van Stanley bij zijn begeleiding: “Zo hebben we een groepsapp aangemaakt met Stanley en zijn familie. Op deze manier is iedereen op de hoogte van alle ontwikkelingen.” Stanley vult aan: “Mijn familie woont ver weg, in Den Haag en in Amsterdam. Op mijn verjaardag komen ze langs.” 

Op de fiets naar de terrasjes! 
Of Stanley blij is met Astrid en Lonneke? Hij glimlacht breed: “Ze ondersteunen mij heel goed. Als ik ergens mee zit, bel ik op.” Stanley staat op, loopt naar de schuur en laat trots zijn fiets zien: een driewieler met elektrische trapondersteuning. “Lonneke heeft voor mij de krat achterop geregeld. En de man van Astrid heeft een drempelhulp voor mij gemaakt. Zo kan ik makkelijk in en uit de schuur. Binnenkort fiets ik weer naar de terrasjes bij de haven!” 

*Dit interview vond plaats in coronatijd