"Vroeger kon ik nog geen zaag vasthouden. Nu maken mijn gezaagde houtwerkjes deel uit van de kunstroute in Spijkenisse.”

Toen Kirsten Rijsdijk (42) op haar 25e een beroerte kreeg, werd een hoofdstuk vol pijn afgesloten en kwamen er weer andere uitdagingen op haar pad. Samen met haar begeleiders van activiteitencentrum DoorgaanZ in Spijkenisse ontdekte Kirsten ook een groot talent.

Rond haar zeventiende had Kirsten vaak hoofdpijn en dat werd steeds erger. Kirsten: “Ik kreeg ook last van uitvalverschijnselen en voelde aan alles dat mijn lichaam niet werkte zoals het hoorde.” Toen Kirsten een beroerte kreeg woonde ze op zichzelf en werkte als kinderoefentherapeut bij Cesar. Die baan heeft ze daarna nooit meer uit kunnen oefenen. Toch ziet ze de beroerte niet per se als iets negatiefs. “Na mijn beroerte werd ontdekt dat de hoofdpijn, maar zeker ook de uitvalsverschijnselen veroorzaakt werden door tromboses. Deze verdwenen door het gebruik van bloedverdunners waardoor ook de pijn- en uitval klachten verdwenen.”

Een ander leven
Na haar ziekenhuisopname revalideerde Kirsten in Rijndam in Rotterdam. Op een bepaalde manier gaat het na de beroerte beter met haar dan ervoor, maar helemaal zonder gevolgen was die gebeurtenis ook weer niet. Kirsten is onder andere vergeetachtig, kan zich moeilijk concentreren en hield er een angststoornis aan over. “Het is niet dat ik ergens specifiek bang voor ben, het is meer een algemeen angstig gevoel. Ik ben daarom niet graag alleen en heb na de revalidatie nog een half jaar bij mijn ouders gewoond. Via via ben ik toen terechtgekomen bij het NAH-café. Dat bestaat nu niet meer, maar het was een ontmoetingsplek voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel. Daar ging een wereld voor me open. Ik kwam in contact met lotgenoten en hoorde waar ik nog meer terechtkon, zoals bij activiteitencentrum DoorgaanZ.”

Kunstwerken van hout
Kirsten wist niet goed wat ze moest verwachten toen ze werd uitgenodigd om bij DoorgaanZ een kijkje te nemen. Eenmaal binnen was ze meteen verkocht. “Ik zag mensen in de keuken werken, anderen zaten achter de computer of waren bezig met handvaardigheid. Wat ik me vooral herinner is dat het heel rustig was.” Kirsten begon bij DoorgaanZ met twee keer een dagdeel. Inmiddels woont ze al heel wat jaren weer op zichzelf in een appartement in Spijkenisse en komt ze er vier hele dagen per week. Ook doet ze wekelijks een middag vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis. Dat handvaardigheid haar lust en leven is geworden, verbaast haar nog steeds. “Vroeger kon ik nog geen zaag vasthouden. Nu maken mijn gezaagde houtwerkjes deel uit van de kunstroute in Spijkenisse.” Uit de kast tovert ze prachtige projecten tevoorschijn en als je de hal van DoorgaanZ binnenloopt valt je oog op een zeer gedetailleerd poppenhuis dat ze helemaal zelf heeft gemaakt.

Hulp bij opstarten en plannen
De begeleiding die Kirsten daarbij krijgt, bestaat vooral uit het samen uitzoeken van een volgend project en haar helpen met opstarten en plannen. “ ’s Ochtends na de koffie bij DoorgaanZ kijk ik in het mandje dat voor mij klaarstaat en zie dan met welk project ik bezig ben. Dat vergeet ik door mijn NAH vaak.” Bij DoorgaanZ mag je doen wat je wilt, voor iedereen wordt een passende dagbesteding bedacht en verzorgd. Daarbij gaat alle aandacht uit naar de eigen mogelijkheden en niet de beperkingen, dat vindt Kirsten erg fijn: “Het is hier niet van ‘de groep gaat vandaag schilderen.’” Naast handvaardigheid neemt Kirsten op dinsdag deel aan de activiteit Bewegen en Lachen Op Muziek (BLOM), ze gaat wekelijks zwemmen en doet geregeld mee met de gespreksgroep of een andere groepsactiviteit.

Toevallig weerzien
Als iemand Kirsten van binnen en van buiten kent, dan is het medewerkster dagbesteding Patricia Poldervaart wel. Heel toevallig werkte zij als verpleegkundige in Rijndam toen Kirsten daar op haar 25e revalideerde. Patricia: “Toen ik na twintig jaar in de verpleging de overstap wilde maken naar een begeleidende rol in de dagbesteding, kreeg ik tijdens mijn sollicitatiegesprek bij DoorgaanZ een rondleiding van Kirsten. De hele tijd keken we elkaar aan van ‘wij kennen elkaar toch?’. Later viel het kwartje pas.”

Een eigen boek
Dat Patricia Kirsten niet meteen herkende is niet verwonderlijk. Patricia: “Op haar 25e had ze een enorme spraakstoornis, nu vertelt ze hele verhalen. Ze heeft een grote ontwikkeling doorgemaakt.” Dit ontwikkelingsverhaal heeft Kirsten in een boek gegoten. “Mijn moeder is daarmee begonnen, maar toen het af was vond ik het toch niet echt mijn verhaal. Dus heb ik mijn eigen boek geschreven: mijn beroerde beroerteboek. Als je me echt wilt leren kennen, moet je dat lezen,” besluit Kirsten.

* Meer informatie over Doorgaanz vind je hier: Activiteitencentrum DoorgaanZ | Zuidwester